Verenigingen zijn de maïzena van Vlaanderen zeggen wij van Trooper altijd, maar just is just: het verenigingsleven kan alleen maar (extra hard) bloeien dankzij het harde werk van vrijwilligers. Zij verdienen het dus echt om eens in de bloemetjes gezet te worden. Vrijwilligers zoals Jacqueline Delvaux bijvoorbeeld. Jacqueline is 60 en draait al 30 jaar mee bij Le Petit Pain du Coeur. En daar heeft ze al zeker één hele goeie reden voor. 

“Le Petit Pain du Coeur is een vzw uit Brussel die mensen helpt die het moeilijk hebben. Zowel mensen die steunpakketten nodig hebben omdat ze het financieel moeilijk hebben als mensen die bijvoorbeeld door een brand getroffen zijn”, vertelt Saar, de dochter van Jacqueline. “De vzw werd meer dan 34 jaar geleden door de moeder en broer van mijn mama opgericht en na hun dood hebben mijn mama en ik de vzw overgenomen. Mijn mama is echt de drijvende kracht achter Le Petit Pain du Coeur, ondanks het feit dat ze fibromyalgie en het chronisch vermoeidheidssyndroom heeft. Ik vind het zo straf en schoon wat ze doet en daarom mag ze echt eens in de bloemetjes gezet worden.”

Trooper: Da’s een mooie erkenning van je dochter, hé, Jacqueline.

Jacqueline: “Ik ben er echt van aangedaan. Het is de eerste keer dat ik zo openlijk erkenning krijg.”

Trooper: Het is je nochtans meer dan gegund. Jullie doen echt mooie dingen met Le Petit Pain du Coeur.

Jacqueline: “Toen mijn broer en moeder de vzw meer dan 34 jaar geleden hebben opgericht, begonnen ze met broden die niet verkocht waren op te halen bij bakkers. Ze gaven die broden toen aan mensen die het nodig hadden. Ondertussen helpen wij mensen die dat allemaal niet zo makkelijk in de winkel kunnen kopen door hun financiële situatie aan voedsel, kledij, meubelen,... Het ene kunnen we gratis geven, voor sommige luxeproducten moeten we een klein prijsje vragen. En dit doen we allemaal op vrijwillige basis, want we krijgen geen subsidies.”

Trooper: Wat is jouw taak binnen Le Petit Pain du Coeur?

Jacqueline: “Ik doe het secretariaat en de boekhouding en ik sorteer alles wat we krijgen voor ons winkeltje. Dat kan kledij zijn, maar ook speelgoed, keukengerief, meubelen,... Alles wat herbruikbaar kan zijn.”

Trooper: Ik kan me inbeelden dat daar veel tijd inkruipt?

Jacqueline: “(lacht) Ja, heel veel tijd. Vooral in dat sorteren kruipt veel tijd. Maar niets gaat verloren, zaken die we uiteindelijk niet kunnen gebruiken, doneer ik aan een andere vzw in Doornik. We doen hier bij Le Petit Pain du Coeur ook maar alles met vijf personen. In geval van nood kunnen we natuurlijk op broers, zussen of vrienden van collega’s rekenen, maar het is echt een familiaal gegeven hier. Ik zet mij ook al 30 jaar in voor de vzw, al van toen mijn mama er nog mee bezig was. Zij heeft dit gedaan tot ze 86 jaar oud was, daarna heb ik haar beloofd dat we ons best zouden doen om de vzw te laten bestaan en die belofte wil ik waarmaken.”

Trooper: Koste wat het kost, want je stak ook je spaarcenten in Le Petit Pain du Coeur.

Jacqueline: “Het is geen gemakkelijke opdracht om te blijven bestaan, zeker niet met corona. Maar het zit in mijn genen om door te blijven gaan.”

Trooper: Nochtans heb je het zelf ook niet makkelijk. Je hebt fibromyalgie en het chroniscch vermoeidheidssyndroom. Vertel het ons, Jacqueline, hoe doe jij dit allemaal?!

Jacqueline: “(lacht heel luid) Voor ik ziek werd, hielp ik mijn mama altijd na mijn werk. Ik ging er toen volle gas voor. Nu kan ik natuurlijk ook op mijn dochter en mijn andere collega’s rekenen. Ik werk minder snel dan vroeger, maar ik zit nog vol energie hoor. Fybromyalgiëpatiënten zijn ook niet alle dagen een wrak, hé. Als ik een dag hard gewerkt heb, doe ik de dag nadien niets. Je moet voor jezelf een beetje zoeken wat haalbaar is.”

Trooper: Hoe kunnen mensen jullie helpen?

Jacqueline: “We kunnen altijd spullen gebruiken. Mensen mogen altijd contact met ons opnemen via petitpainducoeur@hotmail.com en dan bekijken we of we het met onze camionette kunnen ophalen, of we vragen hen dan om het naar ons te brengen of eventueel zelf nog even te stockeren. En dan gaat het niet altijd over meubels ofzo, hé, ook kledij is altijd welkom.”

Trooper: Heb je een idee hoeveel mensen jullie met Le Petit Pain du Coeur al geholpen hebben?

Jacqueline: “Op jaar basis helpen we zo’n 50 tot 60 gezinnen. Er zijn mensen die regelmatig komen, er zijn mensen die enkel komen als het echt nodig is,... Veel hangt ook af van de periode van het jaar. De mensen die we het meest over de vloer krijgen zijn mensen uit grote gezinnen of alleenstaande ouders, die moeten kiezen welk kind eerst iets krijgt dat het nodig heeft. Als er bijvoorbeeld mensen het slachtoffer zijn geworden van een brand, gaan we eerst alles op alles zetten om hen te helpen, om hen terug een basis te geven.”

Trooper: Het is echt mooi wat jullie doen.

Jacqueline: “Dankjewel. Als je zelf moeilijkheden hebt gehad in het leven is er niets mooier dan je hand kunnen uitsteken naar iemand die het moeilijk heeft. Wij hebben dat niet gehad en weten hoe moeilijk het zonder hulp is, dus daarom zetten we alles op alles om mensen te helpen.”

Trooper: Ik denk dat jij dit eeuwig gaat blijven doen.

Jacqueline: “Natuurlijk, tot ik er niet meer ben. Mocht ik uitvallen, dan ben ik er zeker van dat mijn collega’s hun best zullen doen om te blijven bestaan. Dat kan ik met een gerust hart zeggen. Le Petit Pain du Coeur zal ook dan in goede handen zijn”.

Trooper: Net zoals je mama zeker was dat de vzw ook bij jou in goede handen zou zijn. Bedankt voor alles wat je doet, Jacqueline. 

Het is dankzij mensen als Jacqueline dat verenigingen hun belangrijke taak kunnen blijven doen: “De maïzena van Vlaanderen zijn”. Wil jij ook zo een held dringend aangeven? Stuur een mailtje naar nieuwtjes@trooper.be en wij doen vrijwillig de rest.